Maandarchieven: januari 2017

Dit jaar zijn er 6 kaakchirurgen in opleiding (Oral Surgeons) die vanuit de ‘Dental School’ (Tandheelkunde faculteit) met ons meekijken in het Mahosot hospital. Er zijn 4 eerste jaars en 2 tweede jaars aios. Zij worden tijdens hun opleiding een jaar naar het buitenland gestuurd als perifere stage, meestal in Thailand.

Op maandagochtend werd er een onderwijs ochtend georganiseerd op de Dental School met het thema “trauma”. Na hun opleiding zullen deze toekomstige Oral Surgeons zich verspreiden over Laos, zodat er uiteindelijk in elk deel van het land een bekwaam kaakchirurg aanwezig is. De meeste patiënten waar zij mee geconfronteerd worden zijn trauma patiënten, vaak door verkeersongevallen. Er is dus veel behoefte aan bijscholing op dit gebied.

Jitske en Just hebben een presentatie gegeven over de basis van de traumatologie. Met behulp van powerpoint, een filmpje en veel plaatjes werden de diverse onderdelen van met name onderkaaksfracturen, middengezichtsfracturen en de submentale intubatietechniek besproken. De taalbarrière is af en toe een uitdaging, maar gelukkig spreekt Johnny, (opleider Oral Surgery) vrij goed Engels, en kan hij als tolk optreden. Met een beetje extra “uitbeelden met handen-en voetenwerk” lukt het toch heel goed om met elkaar te communiceren. Hoewel iedereen in het begin nog een beetje verlegen en beleefd is, komen er na afloop veel vragen en ontstaat er een leuke interactie.

Wat met name speelt, is het gebrek aan materialen. Zo zijn er maar beperkt platen en schroeven aanwezig om fracturen te fixeren, en moeten ze het meestal met draadligaturen zien op te lossen. We gaven uitleg over peri-mandibulaire en peri-zygoma draden, en Just zal nog documentatie opsturen vanuit Nederland, over de techniek. Dit jaar hebben we een aantal platen en schroeven meegebracht (beschikbaar gesteld door de firma Martin) en werd tevens een overtollige set met platen en schroeven uit het Elisabeth ziekenhuis aan de lokale dokters overhandigd. Hierdoor kunnen zij nu ook met de moderne technieken meer vertrouwd raken.

Al met al een leuke ochtend, die voor herhaling vatbaar is!

Als anesthesioloog ben je verantwoordelijk voor alle vitale functies van de patiënt tijdens een operatie. Dat betekent dat er een goede hartslag moet zijn, de bloeddruk corrigeer je zo nodig, de temperatuur moet juist zijn, de patiënt moet voldoende vocht krijgen en de juiste pijnstilling. Maar het allerbelangrijkste is dat de patiënt blijft ademen. Aangezien het vaak nodig is dat een patiënt narcose krijgt en spierverslapping betekent dit dat de patiënt niet kan ademen en dus beademt moet worden. Hiervoor brengt de anesthesioloog een buisje in de keel. Veel geopereerde mensen weten dit niet want dit gebeurt slapend. 

Bij NOMA patiënten is dit een ander verhaal. Vaak zijn de afwijkingen zo heftig dat het lastig wordt om het beademingsbuisje in te brengen. Een ander probleem is dat deze mensen vaak hun mond niet eens open krijgen. Een beademingsbuisje inbrengen kan dan lastig tot onmogelijk zijn. Breng je deze mensen toch onder volledige narcose met spierverslapping en het blijkt dan dat het niet lukt om een beademingsbuisje in te brengen dan heeft dat fatale gevolgen. De veiligste manier is om het buisje wakker in te brengen en dan pas de narcose toe te dienen. Dit heet een wakkere intubatie.

Een wakkere intubatie gaat niet zomaar. Ieder mens zou hoest- en braakneigingen krijgen als je een buisje zomaar in de keel probeert in te brengen. Hiervoor is het van belang dat je goed de keel verdooft. In Laos hebben we niet de conventionele apparaten die we in Nederland zouden gebruiken en moeten we dus een dergelijke verdoving op een inventieve manier toedienen. Aangezien de NOMA patiënten hun mond moeilijk open kunnen doen moet de intubatie via de neus plaats vinden. Een risico daarvan is dat de neus gaat bloeden en dan lukt de intubatie meestal niet meer. Belangrijk is daarvoor dat je de neus voorbereid met speciale druppels. Een ander gevaar kan slijm in de keel zijn, ook hiervoor moeten van tevoren medicamenten worden gegeven.

Als dan aan alle voorwaarden voldaan is dan kan een speciale camera, een fiberoptische scoop, via de neus opgevoerd worden tot in de keel en dan zo door de stembanden. Als de stembanden in zicht zijn en ook weer goed verdooft dan kan het beademingsbuisje zo in de luchtpijp geschoven worden. Even controleren of de buis goed zit en snel de patiënt in slaap maken. Immers is het geen lekker gevoel maar wel levensreddend.

Kamil Wojciechowicz

We zijn inmiddels een aantal dagen op weg en we hebben iedere dag weer een aantal kinderen met schisis dat zich meldt bij het ziekenhuis.

Wat opvalt is dat een aanzienlijk deel van de kinderen vanuit zeer afgelegen plaatsen in Laos komen. Vandaag meldde zich bijvoorbeeld een meisje met haar moeder. Ze kreeg nummer 111.

Bij aankomst in het ziekenhuis

Met haar moeder

Dit meisje van twee jaar oud kwam uit de noordelijkste provincie van Laos, Phongsali, 860 kilometer van Vientiane. Momenteel is er veel regenval in Phongsali en zijn er veel overstromingen in het gebied. De tocht heeft dan ook meer dan een week geduurd. De moeder wordt begeleid door een familielid uit Vientiane. Zelf spreekt zij een taal die ver staat van het Laotiaans en zij kan zich niet verstaanbaar maken bij de dokters van het ziekenhuis. Het familielid vertelt ons trots dat hij de oproep heeft gezien op Facebook en daarna contact heeft gezocht met de ouders van het meisje. Met wat extra druk op het programma van die dag kunnen we haar al aan het einde van de middag opereren.

Direct na de operatie

Het lijkt er op dat door de invloed van de moderne media als mobiele telefonie en internet, en dan in Laos met name Facebook, er een inhaalslag plaatsvindt vanuit de afgelegen, slecht bereikbare gebieden.

De volgende ochtend, klaar voor de terugreis

Adverteren voor een chirurgische missie

Vandaag zijn we begonnen aan onze 12de missie in Vientiane, Laos.
Op vrijdag de 13de zijn we via Dubai en Bangkok naar Vientiane gevlogen.
Zaterdagavond gearriveerd in ons vaste hotel en zondagochtend vol goede moed en met veel werklust naar het Mahosot ziekenhuis gelopen, alwaar de screening van de patiënten kon beginnen.

Veel mensen vragen ons hoe de patiënten weten dat wij komen en hoe zij ons bereiken.
Traditioneel werd een oproep gedaan door het ziekenhuis via de nationale radio en werden advertenties geplaatst in nationale dagbladen. Later hebben we daar samen met Leila Srour een poster aan toegevoegd, welke werd verspreid via het distributiekanaal van Beer Lao (tegenwoordig onderdeel van Heineken). In de advertenties en op de posters staan de data vermeld wanneer het team komt en tevens is het telefoonnummer van de afdeling van het ziekenhuis en dat van een van de artsen vermeld. Veel mensen nemen vooraf contact op met het ziekenhuis en anderen komen ‘binnen gewandeld’.

Ook Laos gaat vooruit (zij het langzaam en niet op alle gebieden) en de afgelopen twee-tot-drie jaar is er veel geïnvesteerd in mobiele telefonie en internet. Voor deze missie is voor het eerst gebruik gemaakt van Facebook als communicatiemiddel om de missie aan te kondigen. Misschien niet zozeer de patiënten zelf, maar zeker wel vele ‘healthcare workers’ in Laos worden op deze manier bereikt en melden patiënten aan uit het gehele land.

Op zondagochtend om 8 uur in de ochtend ontstond, mede door alle inspanningen voorafgaand aan onze komst, een kleine file bij de inschrijvingen. Op zondag werden 81 patiënten gezien en op maandag kwamen daar nog eens 28 bij. De teller staat nu dus op 109.