Visite lopen, ’s ochtends voordat de operaties beginnen, is een bijzondere ervaring. Kinderen en hun families verzamelen zich in de gang en in de 2 zalen die voor onze patiënten zijn gereserveerd. Zoals bij iedere gelegenheid hier, is het een drukte van belang. Dit keer doen wij er zelf ook aan mee, want onze groep bestaat, naast onszelf, uit Lao artsen, tandartsen en kaakchirurgen en WIG dames. Een grote visite in de academie is er niets bij. Daarbij staat iedereen met een camera of telefoon in de aanslag. Het heeft soms meer weg van een portretfotografie club dan een medisch team!!
De verpleegkundigen loodsen ons feilloos langs de kindertjes en hebben hun zaakjes goed onder controle. De bedbezetting is hoog, mede doordat de kamers tjokvol met bedden staan en er soms 2 kinderen in 1 bed worden verpleegd. Privacy wordt totaal anders beleefd, want iedere patient wordt en plein public bekeken en onderzocht. De rest van de patiënten kijken aandachtig mee. Sommige kinderen hebben echt een ander (beter) uiterlijk gekregen. In Nederland waarschuwen we ouders dat ze na een dergelijke operatie een ander kind terugkrijgen. De kleinste patiëntjes zullen nu beter kunnen voeden en een verbeterde spraak- en taalontwikkeling ondergaan. Omdat gelaatsmisvormingen in dit land meestal tot sociale isolatie leidt, geven onze ingrepen hen de mogelijkheid een normaal leven op te bouwen en geeft het hen bovenal een goede kans op de huwelijksmarkt (misschien nog wel het belangrijkst!!). “Kapchai lalai” betekent “Veel dank!” en dat klinkt vaak. Het is roerend de oprechte dankbaarheid van ouders in hun ogen te zien.
Als de schisis-patiëntjes voldoende drinken en eten, mogen ze naar huis. De WIG dames zorgen voor genoeg eten en geld voor de terugreis. Helaas is lange termijn follow-up van deze patiënten lastig. Grote kans dus dat we ze niet meer terug zullen zien. We nemen afscheid en hopen dat ze een gelukkig leven tegemoet gaan. En dan snel verkleden, want het operatie programma gaat alweer van start en de eerste patiënten liggen onder narcose….
Volgend blog: Luang Prabang